Interview with
mathew nellickunnu
Saturday, September 19, 2009
Wednesday, September 16, 2009
ezhuth online octo. 2009
ലോകം ഏറ്റവും പുതുതായി
എഴുത്ത് ഓണ്‍ലൈന്‍ മാഗസിന്‌ ഇപ്പോള്‍ ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പിന്തുണ ഞങ്ങളെ ഒരേസമയം വിസ്ന്മയിപ്പിക്കുകയും ചിന്തിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
തീര്‍ച്ചയായും ഇത് ഈ കാലത്തിന്‍‌റെ ആശയ പ്രചരണോപാധിയാണ്‌.
വായനയ്ക്ക് ഒരു പുതിയ സാധ്യതയും ദിശാബോധവുമാണ്‌ ഓണ്‍ലൈന്‍ നല്‍കുന്നത്.
പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന നിമിഷം മുതല്‍ നമ്മള്‍ ഒരു ആഗോള വായനാസമൂഹത്തിലേക്ക് എത്തുകയാണ്‌.
ഇതാകട്ടെ നാം ഇതിനു മുമ്പ് കണ്ട ഒരു ലോകമല്ല.
ലോകത്തിന്‍‌റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലുള്ളവര്‍ പെട്ടെന്ന് തന്നെ മലയാളം വായിച്ച് നമ്മുടെ സുഹൃത്തുകളാവുന്നു. പ്രിന്‍റ്‌ വിട്ടുകളഞ്ഞ ഭാഗം ഓണ്‍ലൈന്‍ പൂരിപ്പിക്കുന്നു.
ലോകം ഏറ്റവും പുതുതായി
എഴുത്ത് ഓണ്‍ലൈന്‍ മാഗസിന്‌ ഇപ്പോള്‍ ലഭിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പിന്തുണ ഞങ്ങളെ ഒരേസമയം വിസ്ന്മയിപ്പിക്കുകയും ചിന്തിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.
തീര്‍ച്ചയായും ഇത് ഈ കാലത്തിന്‍‌റെ ആശയ പ്രചരണോപാധിയാണ്‌.
വായനയ്ക്ക് ഒരു പുതിയ സാധ്യതയും ദിശാബോധവുമാണ്‌ ഓണ്‍ലൈന്‍ നല്‍കുന്നത്.
പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന നിമിഷം മുതല്‍ നമ്മള്‍ ഒരു ആഗോള വായനാസമൂഹത്തിലേക്ക് എത്തുകയാണ്‌.
ഇതാകട്ടെ നാം ഇതിനു മുമ്പ് കണ്ട ഒരു ലോകമല്ല.
ലോകത്തിന്‍‌റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിലുള്ളവര്‍ പെട്ടെന്ന് തന്നെ മലയാളം വായിച്ച് നമ്മുടെ സുഹൃത്തുകളാവുന്നു. പ്രിന്‍റ്‌ വിട്ടുകളഞ്ഞ ഭാഗം ഓണ്‍ലൈന്‍ പൂരിപ്പിക്കുന്നു.
Inglourious Basterds, Performatism and the Old Testament-Prof. Dr. Raoul Eshelman
Friends, relatives, and correspondents have recently been pointing out to me the performatist qualities of Quentin Tarantino’s newly released Inglourious Basterds, so I decided after some hesitation to watch it myself (I don’t especially like violent movies). Unfortunately I must admit to remaining unconvinced of the movie’s merits. Basterds is entertaining at times, but it’s ultimately just a silly (and excessively violent) movie that doesn’t go any farther than Tarantino’s truly original and innovative Pulp Fiction.
Let me explain. In Pulp Fiction (1994), elements of postmodernist and performatist aesthetics mix in a congenial way. On the one hand, the movie is self-consciously unreal and constructed. It’s a postmodern pastiche of quotes and allusions that have no real depth and create no lasting identifications (the main case in point being the engaging John Travolta character, who is built up only to be blown away again in mid-film). And it’s fun because Tarantino knows his stuff—the dialogues and characters ring true. On the other hand, though, Pulp Fiction was one of the first movies of the 1990s to do something explicitly performatist—to make the possibility of transcendence the defining moment of its plot. Although we never find out whether Jules Winnfield’s conversion is divinely justified, his transformation from a postmodern killer citing Scripture to a performatist vagrant believing in it is what makes the difference: his newly found faith forces us to identify with him whether we ourselves are religious or not. And that’s something that isn’t possible in the virtual, superficial world of postmodernism. Jules’ conversion also suggests that there is a way out of the contractual violence defining the rest of the film, and his choice to live as a penitent drifter suggests that a now no-longer postmodern subject may find a space to recover and heal spiritually.
read more
Friends, relatives, and correspondents have recently been pointing out to me the performatist qualities of Quentin Tarantino’s newly released Inglourious Basterds, so I decided after some hesitation to watch it myself (I don’t especially like violent movies). Unfortunately I must admit to remaining unconvinced of the movie’s merits. Basterds is entertaining at times, but it’s ultimately just a silly (and excessively violent) movie that doesn’t go any farther than Tarantino’s truly original and innovative Pulp Fiction.
Let me explain. In Pulp Fiction (1994), elements of postmodernist and performatist aesthetics mix in a congenial way. On the one hand, the movie is self-consciously unreal and constructed. It’s a postmodern pastiche of quotes and allusions that have no real depth and create no lasting identifications (the main case in point being the engaging John Travolta character, who is built up only to be blown away again in mid-film). And it’s fun because Tarantino knows his stuff—the dialogues and characters ring true. On the other hand, though, Pulp Fiction was one of the first movies of the 1990s to do something explicitly performatist—to make the possibility of transcendence the defining moment of its plot. Although we never find out whether Jules Winnfield’s conversion is divinely justified, his transformation from a postmodern killer citing Scripture to a performatist vagrant believing in it is what makes the difference: his newly found faith forces us to identify with him whether we ourselves are religious or not. And that’s something that isn’t possible in the virtual, superficial world of postmodernism. Jules’ conversion also suggests that there is a way out of the contractual violence defining the rest of the film, and his choice to live as a penitent drifter suggests that a now no-longer postmodern subject may find a space to recover and heal spiritually.
read more
എഡിറ്റോറിയല്‍
:മാത്യൂ നെല്ലിക്കുന്ന്
exclusive column :
post post modernist thinker, performatist
raoul eshelman writes
ഈ മാസത്തെ കവി: പകല്‍ക്കിനാവന്‍
കവിത
poems: abdulraheem puthiyapurayil
മത്‌സ്യബന്ധനം: പി എ അനീഷ്
രണ്ടു കവിതകള്‍: സനാതനന്‍
പത്ത് കവിതകള്‍ : ശ്രീദേവി നായര്‍
ചുവപ്പ് :മുരളീകൃഷ്ണ മാലോത്ത്
poems:winnie j panicker
പൊങ്ങുതടി: വിജീഷ് കക്കാട്ട്
തീരം തിരമാലയോട് പറഞ്ഞത്: രജേഷ്കുമാര്‍
ഒരു ദിനാന്ത്യ സ്മൃതി: വിജയന്‍ വിളക്കുമാടം
വത്‌സരങ്ങള്‍ കൊഴിയുമ്പോള്‍:പാവപ്പെട്ടവന്‍
ഇറ്റുവീണ തുള്ളി: സി. പി .ദിനേശ്
കഥ
മൈക്രോ കഥകള്‍: എം. പി ശശിധരന്‍
വിഷമസന്ധി: മാത്യൂ നെല്ലിക്കുന്ന്
നിലനില്പ്പ്: ബ്രിജി
രണ്ടു കഥകള്‍: ബോണി പിന്റോ
രണ്ടു കഥകള്‍: ശ്രീദേവി നായര്‍
ഇസ്പേട് രാജ്ഞി: അലക്സാണ്ടര്‍ പുഷ്കിന്‍ /
ഭാഷാന്തരം : ബാബുരാജ് ടി. വി
ഗദ്യം
forward: dr. m leelavathy
ഉറക്കം കെടുത്തിയ ഇംഗ്ലീഷ് സീലിംഗ് ഫാന്‍: എ. ക്യു. മെഹ്ദി
ടൂറിസവും മനോഭാവവും: കലവൂര്‍ രവി
തുടിക്കുന്ന ജീവിതചിത്രണം:തോപ്പില്‍ഭാസി
face off: briji
പതിനെട്ടാം വയസ്സിലും പുരുഷന്‌ വിവാഹം:ഡോ. ജി. വേലായുധന്‍ എം. ഡി
കവിതയ്ലില്ല, മനസ്സിലുണ്ട്: ഡോ. എന്‍ . എം . മുഹമ്മദാലി
ദസ്തയേവ്സ്കി ഭാഷാന്തരം: വേണു വി ദേശം
ഉത്തരാധുനികതയും ഉപനിഷത്തും: എം. കെ. ഹരികുമാര്‍
അഭിമുഖം
winnie j panicker
എം. കെ ഹരികുമാര്‍
മറ്റു വായനകള്‍
translation:
wills barnstone
death of poetry:
death of poetry:
knut hamsun
fiction:
fame:
interview
review
thoreau:
steve amick:
a manette ansay:
c p cavafy:
gerald n callahan:
Subscribe to:
Posts (Atom)
