a q mahdi
ലോസ്‌ ഏഞ്ചൽസ്‌, സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ വഴി മടക്കയാത്ര
ഇന്നു ജൂലൈ 7 വ്യാഴാഴ്ചയാണ്‌, അമേരിക്കയിലെത്തിയിട്ട്‌ 15 ദിവസം തികയുന്നു.
രാവിലെ ഞങ്ങൾ സാൻഡീഗോ എന്ന ഒരു സ്ഥലത്തേയ്ക്ക്‌ പോവുകയാണ്‌. അവിടെ സീവേൾഡ്‌ എന്ന വളരെ വലിയൊരു വാട്ടർ തീം പാർക്ക്‌ സന്ദർശനമാണ്‌ ലക്ഷ്യം. ലോസ്‌ ഏഞ്ചൽസിൽ നിന്നും രണ്ടുമണിക്കൂർ വഴിദൂരമുണ്ട്‌ സാൻഡീഗോയിലേയ്ക്ക്‌.
ബസ്സിൽ ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു. ഇന്നലെ ഞങ്ങൾ സന്ദർശിച്ച യൂണിവേഴ്സൽ സ്റ്റുഡിയോയ്ക്കടുത്തൂകൂടിയാണ്‌ ഇവിടേയ്ക്കുള്ള വഴിയും.
സീവേൾഡിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രാമദ്ധ്യേ ഇടയിലൊരിടത്ത്‌ വളരെ ആകർഷണീയമായ ഒരു ബീച്ച്‌ സൈഡ്‌ സന്ദർശിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കവസരം തന്നു; കുറേ സമയം ഞങ്ങളവിടെ ചിലവഴിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനുമുമ്പു പണിത വലിയൊരു കടൽപ്പാലമുണ്ട്‌ ഇവിടെ, അധികഭാഗവും മരംകൊണ്ടു പണിത ഒന്ന്‌. രണ്ടുമൂന്ന്‌ വാഹനങ്ങൾക്ക്‌ സഞ്ചരിക്കാനുള്ള വീതിയും, മദ്ധ്യത്തിൽ ചെറിയ ഒരു റെയിൽപ്പാതയും കാണാം. ഒരുകാലത്ത്‌ ആഴക്കടലിൽ നങ്കൂരമിട്ടു കിടക്കുന്ന കപ്പലുകളിൽ നിന്ന്‌ വലിയ പത്തേമാരികളിലൂടെ ചരക്കിറക്കാൻ വേണ്ടി നിർമ്മിച്ചതാണ്‌ ഈ കടൽപ്പാലം. കാലം മാറുകയും, പുതിയപുതിയ ചരക്കിറക്ക്‌ സമ്പ്രദായങ്ങൾ രൂപപ്പെടുകയും ചെയ്തപ്പോൾ ഈ കടൽപ്പാലം തീർത്തും പ്രവർത്തനരഹിതമായി. അടുത്ത സിറ്റിയായ സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ
ഇതിനകം വലിയൊരു തുറമുഖനഗരമായി വികസിക്കുകയും ചെയ്തു.
പണ്ടേ പ്രവർത്തനം അവസാനിപ്പിച്ച്‌ നിർജ്ജീവമായി എങ്കിലും ഈ ഭംഗിയുള്ള കടൽപ്പാലം, അനാഥാവസ്ഥയിലാവാതെ ഇന്നും ഭംഗിയായി സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ പഴയകാല വാണിജ്യപ്രതാപങ്ങളുടെ കേന്ദ്രസ്ഥാനമായിരുന്ന ആലപ്പുഴയിലെ തകർന്നുവീഴാൻ കാത്തുനിൽക്കുന്ന കടൽപ്പാലത്തെപ്പറ്റി ഞാൻ വെറുതേ ഓർത്തുപോയി. മുൻകാല ഐശ്വര്യങ്ങളുടെ ഒരു പ്രേതപഞ്ജരം പോലെ, ദയനീയാവസ്ഥയിലകപ്പെട്ട നമ്മുടെ ആ കടൽപ്പാലം വളരെകാലം ഒരു സംരക്ഷണവും ശുശ്രൂഷയുമില്ലാതെ നിന്ന,്‌ ഒടുവിലത്‌ സ്വയം തകർച്ചയെ നേരിടുമ്പോൾ, ഒരു നൂറ്റാണ്ടു പിന്നിട്ടിട്ടും യൗവ്വനം നഷ്‌ടപ്പെടാത്തമട്ടിൽ നിലനിൽക്കുന്ന അമേരിക്കയിലെ കാലിഫോർണിയൻ തീരത്തെ ഈ കടൽപ്പാലം, തെല്ലൊരസൂയയോടെയാണ്‌ ഞാൻ നോക്കിക്കണ്ടത്‌.
ഈ പാലത്തിന്റെ കടലറ്റത്ത്‌ റസ്റ്ററന്റുകളും ഷോപ്പിങ്ങ്‌ സെന്ററുകളുമുണ്ടായിരുന്നു. വളരെ ആകർഷണീയമായ ഒരു ടൂറിസ്റ്റ്‌ സ്പോട്ട്‌ ആക്കിമാറ്റിയിരിക്കുകയാണ്‌ അധികൃതർ ഇന്നീ മരപ്പാലം.
കടലിൽ ചൂണ്ടയിട്ടു മൽസ്യം പിടിക്കുന്ന നിരവധിപേരെ ഞാന‍ിവിടെ കണ്ടു. ഈ ഹോബിയുള്ളവരുടെ സൗകര്യത്തിനായി, യന്ത്രച്ചൂണ്ടയും മറ്റനുബന്ധഉപകരണങ്ങളും, ചൂണ്ടയിൽ കോർക്കുവാൻ പാകത്തിലുള്ള ഇരമൽസ്യങ്ങളുമൊക്കെ വിൽക്കുന്ന വലിയൊരു സ്റ്റാളും ഇവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്‌.
മദ്ധ്യവയസ്‌കയായ ഒരു മദാമ്മയുടെ ചൂണ്ടയിൽ കോർത്ത സാമാന്യം വലിയൊരു മത്സ്യം, ചൂണ്ടച്ചരടിൽ കിടന്നുപിടയ്‌ക്കുന്നത്‌ ക്യാമറയിൽ പകർത്താൻ അവർ സ്വയം പോസ്‌ ചെയ്ത്‌ തരികയും ചെയ്തു. ചൂണ്ടക്കാർ പിടിച്ച,്‌ വെള്ളം നിറച്ച ചെറിയ പ്ളാസ്റ്റിക്‌ ടാങ്കുകളിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന മൽസ്യങ്ങൾ പിടച്ചുതുള്ളുന്നതും കാണാൻ രസമുണ്ട്‌.
അവിടെ, കടൽപ്പാലത്തിലൂടെ സമുദ്രഭാഗത്തേയ്ക്ക്‌ നടക്കവേ, പാലത്തിന്റെ ഒരു വശത്ത്‌ അൽപ്പം താഴ്ന്ന ഒരു ഭാഗത്തെ മണൽപ്പരപ്പിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരു യാചകനെ കണ്ടു. അയാൾ, മുമ്പിൽ ഒരു നീല പ്ളാസ്റ്റിക്‌ പായയും വിരിച്ചിരുന്നു. ആ പായയിൽ കുറേ നാണയങ്ങൾ ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. വശത്ത്‌ അയാളൊരു ചെറിയബോർഡും ഉറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. വടിവില്ലാത്ത അക്ഷരങ്ങളിൽ ബോർഡിൽ ഇങ്ങിനെ എഴുതപ്പെട്ടിരുന്നു, `ചഋഋഉ ആഋഋഞ്ഞ, ണഒഥ ഘകഋ.` `ബിയർ കുടിക്കാൻ പോലും പൈസയില്ല, പറയുന്നതു സത്യമാണ്‌` എന്നതാണീ നാലുവാക്കുകളുടെ അയാളുദ്ദേശിച്ച അർത്ഥമെന്നു തോന്നുന്നു.
കഴിഞ്ഞ 16 ദിവസത്തെ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ നയാഗ്രയിൽ കണ്ട ഒരു തെരുവ്‌ സംഗീതക്കാരനായിരുന്നു, ഞാൻ അമേരിക്കയിൽ കണ്ട ആദ്യയാചകൻ. രണ്ടാമത്തെ ആൾ ഈ മണൽപ്പരപ്പിലിരിക്കുന്ന മദ്ധ്യവയസ്കനും.
ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളിലാണ്‌ ലോകത്ത്‌ ഏറ്റവും കൂടുതൽ യാചകരുള്ളതെന്ന്‌ പറയപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ യൂറോപ്പ്‌ യാത്രയ്ക്കിടെ സ്വിറ്റ്സർലന്റ്‌ ഒഴികെ, മറ്റുരാജ്യങ്ങളിലൊക്കെ തെരുവ്‌ യാചകരെ ധാരാളം കണ്ടുമുട്ടിയിരുന്നു. ലണ്ടനിലാണ്‌ യൂറോപ്പിൽ ഏറ്റവും അധികം ഭിക്ഷക്കാരെ കാണാനിടവന്നത്‌. പല സബ്ബ്‌വേയ്‌ക്കരികിലും, ട്യൂബ്‌റെയിലിന്റെ അണ്ടർഗ്രൗണ്ട്‌ പാസ്സേജിലുമൊക്കെ ഏതെങ്കിലും സംഗീത ഉപകരണം പ്ളേ ചെയ്തുകൊണ്ട്‌, പഴയകാല ഹിപ്പികളെപ്പോലെ താടിയും മുടിയും നീട്ടി വളർത്തിയ, മുഷിഞ്ഞവേഷധാരികളായ യാചകരെ കണ്ടു. പടിഞ്ഞാറൻ ദേശങ്ങളിലെ യാചകരാരും വെറുതെ കൈനീട്ടുകയല്ല, ഒരു അവശകലാകാരനെപ്പോലെ ഏതെങ്കിലും സംഗീത ഉപകരണം പ്രവർത്തിപ്പിക്കുകയോ, പാട്ടുപാടുകയോ ചെയ്തു
കൊണ്ടാണ്‌, സഹായ അഭ്യർത്ഥന നടത്തിയിരുന്നത്‌.
മണൽപ്പരപ്പിൽ കണ്ട യാചകൻ, അയാൾക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു വളർന്ന താടിയും തലമുടിയും, തന്റെ നാണയപ്പായയിൽ കുനിഞ്ഞ്‌ നിന്ന്‌ അതുവരെയുള്ള നാണയങ്ങൾ പെറുക്കിക്കൂട്ടുകയായിരുന്നു. ആ സമയത്ത്‌ മൂപ്പരറിയാതെ, പിന്നിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്ന ബോർഡിലെ അക്ഷരങ്ങൾ കൂടി കിട്ടുംവിധം ഞാൻ ക്യാമറ ക്ളിക്ക്‌ ചെയ്തു. ഒരു അപൂർവ്വ ഫോട്ടോ ലഭിച്ച സന്തോഷത്തിൽ ഞാൻ, രണ്ടുഡോളർ അയാൾക്ക്‌ നൽകുകയും ചെയ്തു.
ബിയർ വാങ്ങാൻ പൈസയില്ല എന്ന്‌ പറഞ്ഞ്‌ കേൾക്കുമ്പോൾ നാട്ടിലെ രീതിവച്ച്‌ നാം കരുതുക, ആളൊരു കടുത്ത മദ്യപാനി ആണ്‌ എന്നാവും. ബിയർ എന്നത്‌, ഒരു പാശ്ചാത്യദേശത്തും മദ്യത്തിന്റെ പട്ടികയിൽപെടുന്നില്ല. മിനറൽ വാട്ടറിന്‌ ബിയറിനേക്കാൾ വിലയുണ്ട്‌, ഇവിടങ്ങളിൽ. ദാഹം തീർക്കാനുതകുന്ന ഒരു പൊതുപാനീയമായിട്ടേ അവർ ബിയറിനെ കരുതുന്നുള്ളു.
നയാഗ്രയിൽ ഞാൻ കണ്ട ആദ്യ അമേരിക്കൻ യാചകനെപ്പറ്റി രസകരമായ ഒരനുഭവമുണ്ടായത്‌ ഓർമ്മയിലിപ്പോഴുമുണ്ട്‌.
തടാകത്തിലൂടെ വെള്ളച്ചാട്ടത്തിനടുത്തേയ്ക്ക്‌ ബോട്ട്സവാരി ടിക്കറ്റുമെടുത്ത്‌ തങ്ങളുടെ ഊഴത്തിനായി ഞങ്ങൾ ഓരോരുത്തരും കാത്തുനിൽക്കുകയായിരുന്നു. നിറയെ വൃക്ഷക്കൂട്ടങ്ങ
ളുള്ള ഒരു പ്രദേശമാണിത്‌.
എവിടെനിന്നോ ഒരു വയലിൻ ശബ്ദം ഒഴുകി വന്നു. ഒരുനിമിഷം ഞാനതു ശ്രദ്ധിച്ചുനിന്നു. ഒപ്പം എല്ലാവരും കാതോർത്തു. എന്നെ ആകർഷിച്ചത്‌ ആ വയലിനിലൂടെ കേട്ടത്‌, നമ്മുടെ ദേശീയഗാനത്തിന്റെ ട്യൂൺ ആയിരുന്നുവെന്നതാണ്‌. അമേരിക്കയിൽ നമ്മുടെ ദേശീയഗാനമോ...? സംഗീതത്തിന്റെ ഉറവിടം ഞാൻ വേഗം കണ്ടെത്തി. ഞങ്ങളുടെ ബസ്സിൽ നിന്നിറങ്ങിവന്ന ഇൻഡ്യക്കാരെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ്‌, ഞങ്ങളെ ലക്ഷ്യം വച്ച്‌ ഒരു മരച്ചോട്ടിലിരുന്ന്‌ ഒരു മദ്ധ്യവയസ്‌കൻ സായിപ്പ്‌ വയലിൻ വായിക്കുന്നു.
ഞാൻ അയാളുടെ അരികിലേയ്ക്ക്‌ നീങ്ങിനിന്നു. ഒരു പഴയ വയലിനിലൂടെയാണയാൾ `ജനഗണമന` വായിക്കുന്നത്‌. അയാൾക്ക്‌ മുമ്പിൽ ഒരു പാത്രം വച്ചിരുന്നു. ഞാനും മധുസൂദനനും ഓരോ ഡോളർ നാണയം അയാളുടെ ഭിക്ഷാപാത്രത്തിലിട്ടുകൊടുത്തു. ഇതിനകം അവിടെയെത്തിച്ചേർന്ന ഞങ്ങളുടെ സംഘത്തിലെ മിക്കവരും അയാളെ സഹായിക്കാൻ സന്മനസ്സു കാട്ടി.
എനിക്കയാളെ ഒരു കാര്യം അറിയിക്കാനുണ്ട്‌. ഞങ്ങളുടെ ബോട്ട്‌ എത്താൻ ഇനിയും സമയമെടുക്കുമെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ആ വയലിൻകാരനോട്‌ സംസാരിക്കാൻ ഞാനൽപ്പസമയം കണ്ടെത്തി.
ഇതിനകം അയാൾ ജനഗണമന വായിച്ചു തീർന്നിരുന്നു. എന്തോ എനിക്കയാളോടു പറയാനുണ്ടെന്ന്‌ എന്റെ ഭാവത്തിൽ നിന്നും മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾ, ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ മുഖമുയർത്തി ചോദ്യഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“നിങ്ങളിപ്പോൾ പ്ളേ ചെയ്ത ഇൻഡ്യൻ മ്യൂസിക്‌ വളരെ നന്നായി, ആകർഷണീയവും. എന്നാൽ, ഇത്‌ ഞങ്ങളുടെ ദേശീയഗാനമാണ്‌. ചില പ്രത്യേക സന്ദർഭങ്ങളിൽ മാത്രമേ ഇൻഡ്യയിൽ ഞങ്ങളിതു ആലപിക്കാറുള്ളു. എപ്പോഴും സന്ദർഭമൊന്നുമില്ലാതെ ഞങ്ങളിത്‌ പാടാറില്ല.......”
“എങ്കിൽ ഞാൻ മറ്റൊന്ന്‌ പ്ളേ ചെയ്യട്ടെ....” ഞങ്ങളോരോരുത്തരും നൽകിയ ചെറിയ സാമ്പത്തികസഹായം അയാൾക്ക്‌ ആവേശം പകർന്നു നൽകിയിരിക്കുന്നു. അയാൾ അടുത്ത പാട്ടിലേയ്ക്ക്‌ കടന്നു. ആ നേർത്ത കൈവിരലുകൾ പഴയ ആ വയലിന്റെ തന്ത്രികളിലൂടെ മെല്ലെ ചലിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“ വന്ദേമാതരം...........” ആ ദേശഭക്തിഗാനം മുഴുവനാകും മുമ്പ്‌ ടൂർ മാനേജർ ബോട്ടിലേയ്ക്കുള്ള ക്യൂയിലേയ്ക്ക്‌ ഞങ്ങളെ തെളിച്ചു കൊണ്ടുപോയി.
ഇവിടെ, ഈ ബീച്ച്‌ സൈഡിലെ മണൽപ്പരപ്പിൽ കണ്ട യാചകനോടു വിടപറഞ്ഞ്‌ കടൽപ്പാലത്തിലൂടെ ഞാൻ ബസ്സിനടുത്തേക്ക്‌ നീങ്ങി.
ഒരു മണിക്കൂറിലേറെ സമയമെടുത്തിട്ടുണ്ടാവും സീവേൾഡിലെത്താൻ.
ഇതൊരു വലിയ തീം പാർക്ക്‌ (ഠഒഋങ്ങഋ ജഅഞ്ഞഗ) ആണ്‌. നമ്മുടെ പല വീഗാലാന്റുകൾ ചേർത്തുവച്ചതുപോലെ വലിപ്പമുണ്ട്‌. അത്യാധുനികവും ശാസ്ത്രസാങ്കേതിക നേട്ടങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഒരുക്കപ്പെട്ടതുമായ വളരെ വൈവിദ്ധ്യമാർന്ന ജലകേളികൾ, റോളർ സ്കേറ്റിങ്ങ്‌ ഒക്കെയുണ്ടിവിടെ. എല്ലാം താല്പര്യജനകമാണ്‌. ചിലവയൊക്കെ അതിസാഹസികവും.
അവിടത്തെ ഒരു സ്കൈ ടവർ (ടഗഥ ഠഛണഋഞ്ഞ) പ്രത്യേകം പറയേണ്ട ഒന്നു തന്നെ. 265 അടി ഉയരത്തിലേയ്ക്ക്‌ 50 പേരെ ഒരേ സമയം വഹിച്ചുകൊണ്ട്‌ മേലേയ്ക്ക്‌ നീങ്ങുന്ന ഒരു കാപ്സ്യൂൾ റൈഡാണിത്‌. ഇത്‌ പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്നത്‌ അമേരിക്കയിലെ സൗത്ത്‌വെസ്റ്റ്‌ എയർലൈൻസ്‌ എന്ന വിമാനക്കമ്പനിയാണ്‌. ഈ കൂറ്റൻ ടവറിലൂടെ കറങ്ങിക്കറങ്ങി, ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെത്തിലെത്തുമ്പോൾ അവിടെനിന്ന്‌ താഴെയ്ക്കുള്ള കാഴ്ച അസാധാരണ കൗതുകമുളവാക്കുന്ന ഒന്നാണ്‌. ടവറിന്റെ മുകളിൽ നിന്നും ഏക്കറുകളോളം പരന്നുകിടക്കുന്ന തീംപാർക്ക്‌ മുഴുവൻ ഒരു കുടക്കീഴിലെന്നപോലെ വ്യക്തമായി കാണാം. ഇവിടെവരുന്ന സന്ദർശകരുടെ കാറുകൾ പാർക്ക്‌ ചെയ്തിരിക്കുന്ന സ്ഥലം, മുകളിൽ നിന്നു നോക്കിയാൽ ഏതോ വലിയ ഒരു കാർ നിർമ്മാണ കമ്പനിയുടെ ഓപ്പൺയാർഡാണെന്നേ തോന്നൂ, അത്ര കണ്ട്‌ എണ്ണത്തിൽ അസംഖ്യമുണ്ട്‌ കാറുകൾ.
പിന്നെ ഞങ്ങൾ കണ്ടത്‌, വളർത്തുമൃഗങ്ങളെ പങ്കെടുപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു പെറ്റ്ഷോ ആണ്‌. അത്‌ അസാധാരണമാംവിധം പ്രശംസ അർഹിക്കുന്നു. നായകളും, പൂച്ചകളും, ആടും, കോഴിയും, കാളയും, കരടിയും, കുതിരയുമൊക്കെ ചേർന്ന്‌ അനുസരണയോടെ ഓരോരോ ഗെയ്മുകളിൽ ഏർപ്പെടുന്ന അത്ഭുതകരമായ കാഴ്ച. ചില പക്ഷികൾ ചെയ്യുന്ന ബുദ്ധിപൂർവ്വകമായ പ്രവർത്തികൾ കണ്ടാൽ ഒരു ജീവിയെ എങ്ങിനെ ഇതൊക്കെ പരിശ്ശീലിപ്പിക്കുമെന്ന്‌ അതഭുതത്തോടെ നാം ഓർത്തുപോകും.
വൈകിട്ട്‌, തിരികെ ലോസ്‌ ഏഞ്ചൽസിൽ മടങ്ങിയെത്തി. ഒരു രാത്രി കൂടി കടന്നുപോയി.
ഇവിടെനിന്നും നേരിട്ടുപോവുക സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയിലേയ്ക്കാൺ‍്‌. ഈ ട്രിപ്പിലെ ഏറ്റവും സുദീർഘമായ റോഡ്‌യാത്രയും ഇന്നാണ്‌, ഏകദേശം 600 കി.മീറ്റർ. സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയാണ്‌ ഈ അമേരിക്കൻ യാത്രയിലെ ഞങ്ങളുടെ അവസാന താവളം. അവിടെ നിന്നും ഇന്ത്യയ്ക്ക്‌ വിമാനം കയറും.
പുലർച്ചയ്ക്ക്‌ തന്നെ ബസ്സ്‌ പുറപ്പെട്ടു. ഇതാണ്‌ അമേരിക്കയുടെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരം സന്ദർശിക്കുന്നവരുടെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ റോഡ്‌ റൂട്ട്‌. അമേരിക്കയിലെന്നല്ല ലോകത്തൊരിടത്തും ഇത്ര മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട്‌ സഞ്ചരിക്കാവുന്ന ഒരു കരപാത ഇല്ല.
ഈ 600 കിലോമീറ്റർ ദൂരത്തിന്റെ ഏറിയഭാഗവും, ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കുന്ന വഴിയുടെ വടക്കുഭാഗത്ത്‌ പസഫിക്‌ മഹാസമുദ്രവും തെക്കുഭാഗത്ത്‌ മനോഹരമായ മലനിരകളുമാണ്‌. ഒരു കടൽത്തീരത്തിനു സമാന്തരമായി കടന്നുപോകുന്ന ഇത്ര സുദീർഘമായ ഒരു പാതയെപ്പറ്റി സങ്കൽപ്പിച്ചുനോക്കൂ. തിരുവനന്തപുരം മുതൽ കണ്ണൂർ വരെയുള്ള ദേശീയപാത അറേബ്യൻ കടലിനു സമാന്തരമായി, സമുദ്രഭംഗി കണ്ടാസ്വദിച്ചുകൊണ്ടു നീങ്ങാവുന്ന തരത്തിലുള്ള ഒന്നാണെങ്കിൽ, യാത്ര എത്രരസകരമാവും.
കപ്പലുകളും നൗകകളും ഒഴുകിനീങ്ങുന്ന സമുദ്രഭാഗം. ഇടയ്ക്കിടെ ഭംഗിയുള്ള ബീച്ചുകൾ. ഇവ ഇടതുഭാഗത്ത്‌ എങ്കിൽ റോഡിന്റെ വലതുവശത്ത്‌ മനോഹരമായ മലകളും കുന്നുകളും പുൽമേടുകളുമാണ്‌. ആ കുന്നുകളൊക്കെ പുൽപ്പുതപ്പും പുതച്ചാണ്‌ നിൽക്കുന്നത്‌. ആ പുൽമേടുകളിൽ തടിച്ചുകൊഴുത്ത പശുക്കൾ മേയുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ ഫാംഹൗസ്സുകളും കാണാനുണ്ട്‌. ഗ്രാമങ്ങൾ, പട്ടണങ്ങൾ, ഫാക്ടറികൾ, എയർപോർട്ടുകൾ ഒക്കെ കണ്ടുകണ്ട്‌ ആറേഴുമണിക്കൂർ കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയിലെത്തിച്ചേർന്നു.
ഉത്തരകാലിഫോർണിയയിലെ ഒരു പ്രസിദ്ധപ്പെട്ട തുറമുഖനഗരമാണിത്‌. ഏഴരലക്ഷമാണിവിടത്തെ ജനസംഖ്യ. സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ ഉൾക്കടലിനും പസഫിക്‌ മഹാസമുദ്രത്തിനും ഇടയിലുള്ള ഉപദ്വീപിന്റെ വടക്കേയറ്റത്താണ്‌ ഈ നഗരത്തിന്റെ സ്ഥാനം. 18-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ സ്പെയിൻകാരാണ്‌ ഈ നഗരം സ്ഥാപിച്ചതെങ്കിലും 1821-ൽ മെക്സിക്കോ സ്വതന്ത്രമായപ്പോൾ അവരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലായി. 1846-ൽ അമേരിക്കൻ സൈന്യം മെക്സിക്കോയിൽ നിന്നും നഗരം വീണ്ടെടുത്തു. സമീപപ്രദേശങ്ങളിൽ സ്വർണ്ണനിക്ഷേപം കണ്ടെത്തിയതോടെ സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയുടെ വളർച്ച ത്വരിതഗതിയിലായി.
ഇനി മൂന്നുനാൾ, ഇന്നും നാളെയും മറ്റന്നാളും ഞങ്ങൾ ഇവിടെത്തന്നെയാവും. മറ്റന്നാൾ
ഞായറാഴ്ചയാണ്‌ ബോംബെയ്ക്കുള്ള ഫ്ളൈറ്റ്‌. സുദീർഘമായ 20 മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന വിമാനയാത്രയെപ്പറ്റി ഓർത്തപ്പോൾ മനസ്സിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭാരം തോന്നി.
സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ, വഴിയിൽ ചില ചെറിയ കുന്നുകൾക്കിടയിൽ പല സമുദ്രതീര സുഖവാസ കേന്ദ്രങ്ങളും ഞങ്ങൾ കണ്ടു. ഒരു വശത്ത്‌ സമുദ്രം, സമുദ്രത്തിനും മലകൾക്കും ഇടയിൽ ഹൈവേ, ഹൈവേയ്ക്ക്‌ മുകളിൽ അവിടവിടെ കുറുകെ കടലുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ നിരവധി മേൽപ്പാലങ്ങൾ, ഇവ ഈ സമുദ്രതീര സുഖവാസ കേന്ദ്രങ്ങളുടെ പ്രത്യേകതയാണ്‌. മറ്റൊന്ന്‌ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത്‌ അവിടെയുള്ള വീടുകളുടെ ചന്തമാണ.്‌ ഏകദേശം ഒരേ തരത്തിലും വലിപ്പത്തിലും നിറത്തിലുമുള്ള നിരവധി വീടുകളുടെ വളരെ വലിയൊരു നിര. മൂന്നുനിലയിൽ കൂടിയതൊന്നും തന്നെയില്ല. ഈ കെട്ടിടങ്ങളാകട്ടെ, കെട്ടിടഭാഗങ്ങളും മുറികളുമൊക്കെ റെഡിമെയ്ഡായി നിർമ്മിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു പരസ്പരം ഉറപ്പിച്ചതാണ്‌. കല്ലും മണലും സിമന്റും കരുതണ്ട, വല്ലാത്ത കൂലി നൽകി കല്ലനെയും, കാർപ്പന്ററെയും നിർത്തുന്ന ടെൻഷനില്ല, ലോറിയിൽ നിർമ്മാണ സാമഗ്ര‍ികൾ ഇറക്കുമ്പോൾ മീശപിരിച്ചു വന്ന്‌ കഴുത്തിനു പിടിക്കുന്ന അട്ടിമറിക്കാരെയും പേടിക്കണ്ട. ബിൽഡിങ്ങ്‌ കമ്പനിക്ക്‌ ഓർഡർ കൊടുക്കുകയേ വേണ്ടൂ, ഒരു മാസത്തിനകം മൂന്നുനില വീടു റെഡി. ഒരു കമ്പനിയുടെ ബോർഡും അവർ നിർമ്മിച്ചു നൽകുന്ന മനോഹരമായ വീടിന്റെ മാതൃകയും വഴിയിലൊരിടത്തു കണ്ടു.`അ ആഡകഘഉകചഏ ഘകഗഋ ഠഒകട ണകഠഒ കച 30 ഉഅഥട` എൽന്നാണ്‌ ബോല്ല?ഡില്ല? കൽണ്ടത്‌. ഒരു മാസം കൊ‍െൽണ്ടാരു മൂൽന്നുനില വീട്‌. ഇനി വീടില്ലെക്ള വില. വീടില്ലെക്ള വിലയെൽപ്പല്ലഗ്ഗി അമേരിൽക്കയില്ല? ആരു ശ്രൽദ്ധിൽക്കുൽന്നു, ആവശ്യമുല്ല?ത്‌ ഉടൽൻ വേണം അവല്ല?ല്ക്ക്‌, അത്രത‍െൽന്ന. വിലയും ചെലവുമൊൽന്നും ന‍െൽമ്മ‍േൽപ്പാലെ അത്ര പ്രശ്നമല്ല?.
`അ ആഡകഘഉകചഏ ഘകഗഋ ഠഒകട ണകഠഒ കച 30 ഉഅഥട` എന്നാണ്‌ ബോർഡിൽ കണ്ടത്‌. ഒരു മാസം കൊണ്ടൊരു മൂന്നുനില വീട്‌. ഇനി വീടിന്റെ വില. വീടിന്റെ വിലയെപ്പറ്റി അമേരിക്കയിൽ ആരു ശ്രദ്ധിക്കുന്നു, ആവശ്യമുള്ളത്‌ ഉടൻ വേണം അവർക്ക്‌, അത്രതന്നെ. വിലയും ചെലവുമൊന്നും നമ്മെപ്പോലെ അത്ര പ്രശ്നമല്ല.
വീടു നിർമ്മിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റിയുള്ള പാശ്ചാത്യരുടെ ആശയം നമ്മുടേതിനേക്കാൾ വ്യത്യസ്ഥമാണ്‌. കരിങ്കല്ലും, കോൺക്രീറ്റും, ഉരുക്കും കൊണ്ട്‌ അഞ്ഞൂറ്‌ കൊല്ലം നിലനിൽക്കുന്ന വീടൊന്നും അവർക്ക്‌ വേണ്ട. താമസിക്കുന്നകാലം, ജീവിച്ചിരിക്കേണ്ടി വരുന്ന കുറഞ്ഞ വർഷങ്ങൾ, അതു മനസ്സിൽ കണ്ടുകൊണ്ടാണ്‌ സാധാരണക്കാർ തങ്ങളുടെ വീടുകളുടെ നിർമ്മാണം നടത്തുന്നത്‌. ചെലവു ചുരുക്കിയുള്ള ആ നിർമ്മാണം കഴിഞ്ഞാലും ഒരു കാര്യത്തിൽ അവർ ശ്രദ്ധാലുക്കളാണ്‌, ഒരു പരിധിവരെ മാത്രം വീട്‌ മോടിയുള്ളതാവണം, വീടിനുള്ളിലെ സൗകര്യങ്ങൾ പരമാവധി സുഖപ്രദമായിരിക്കണം. ഇ.സി, നല്ല ടോയ്‌ലറ്റുകൾ, അത്ര ബലമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും ഭംഗിയും സൗകര്യവുമുള്ള അലമാരകൾ, മോഡേൺ കിച്ചൺ, ഭംഗിയുള്ള ഇളം നിറത്തിലുള്ള പെയിന്റ്‌.................
ഇവിടെ നമ്മുടെ നാട്ടിലോ? സാധാരണക്കാരന്റെ സമ്പാദ്യം മുഴുവൻ ഒഴുകിപ്പോകുന്ന
ത്‌ ഉരുക്കിലും, സിമന്റിലും, കോൺക്രീറ്റിലുമാണ്‌. വീടുനിർമ്മാണം കണ്ടാൽ തോന്നുക, ഒരു നൂറ്റമ്പത്‌ വർഷമെങ്കിലും അയാളും, അത്രതന്നെ കാലം അടുത്ത തലമുറയും ജീവിച്ചിരിക്കുമെന്നാണ്‌.
പുതിയ തലമുറ പുത്തൻ ആശയങ്ങളുമായിട്ടാണ്‌ വരുന്നത്‌. അവർ വളർന്നുവരുമ്പോഴേയ്ക്ക്‌ കാലം വീണ്ടും വല്ലാതെ മാറിപ്പോയിരിക്കും. അച്ഛനോ, അപ്പൂപ്പനോ നിർമ്മിച്ച പഴയ സിമന്റ്‌ കോട്ടയ്ക്കുള്ളിൽ അവർക്ക്‌ താമസിക്കുവാൻ വിഷമമാവും. പഴയ വീട്‌ പൊളിച്ചുകളഞ്ഞ്‌, അവർ അന്ന്‌ തങ്ങളുടെ ഭാവനയ്ക്കും സൗകര്യത്തിനും അനുസരിച്ചുള്ള വീട്‌ നിർമ്മിക്കും. ഇ.സിയും ഫ്രിഡ്ജും, ഫോണും, വാഷിങ്ങ്‌ മെഷീനും, റ്റി.വിയും, കമ്പ്യൂട്ടറും, ഇന്റർനെറ്റ്‌ കണക ്ഷനുമൊക്കെയാവും അവർക്കുള്ള അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങൾ.
ചിന്തകൾ കാടുകയറിപ്പോവുകയാണ്‌. ബസ്സ്‌ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
സന്ധ്യയായി, സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയിലെത്തിയപ്പോൾ. അന്നു നേരേ ഹോട്ടലിലേയ്ക്കാണ്‌ പോയത്‌. ഇവിടെയും പ്രസിദ്ധമായ ഷെറട്ടൺ ഹോട്ടലിലായിരുന്നു താമസസൗകര്യം ഒരുക്കിയിരുന്നത്‌.
ഒരു രാത്രികൂടി കടന്നുപോയി. ഇന്ന്‌ വെള്ളിയാഴ്ച, അമേരിക്കയിലെ 16-ാം നാൾ. നഗരം മുഴുവൻ ചുറ്റിനടന്നുകാണലാണ്‌ ഇന്നത്തെ പ്രധാനപരിപാടി.
ഈ നഗരത്തിനൊരു കഥയുണ്ട്‌; ഒരു ദുരന്തത്തിന്റെയും ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പിന്റെയും കഥ. 1906-ലാണ്‌ ഈ നഗരത്തിൽ വലിയൊരു ഭൂകമ്പമുണ്ടായത്‌; ഒപ്പം വലിയൊരു അഗ്നിബാധയും. നഗരത്തിന്റെ വലിയൊരു ഭാഗം ഭൂകമ്പത്തിലും തീപിടുത്തത്തിലും നശിച്ചുപോയി. ലോകചരിത്രത്തിൽ ഇന്നോളം രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തങ്ങളിൽ ഒന്നായി ഇത്‌ അറിയപ്പെടുന്നു. പിന്നീട്‌ 1989-ൽ ഉണ്ടായ മറ്റൊരു ഭൂമി കുലുക്കത്തിൽ നഗരം വീണ്ടു തകർന്നു. അനേകം ജീവനുകൾ നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്‌ തകർന്ന്‌ നിലംപൊത്തിയ നഗരം പുനർനിർമ്മാണം നടത്തിയാണ്‌ ഇന്നത്തെ ഈ സ്ഥിതിയിൽ എത്തിയത്‌.
നഗരം മുഴുവൻ ഞങ്ങൾ ബസ്സിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങി കണ്ടു. തുടർച്ചയായി നാല്‌ മണിക്കൂർ സമയം കൊണ്ടാണ്‌ അൽപ്പമെങ്കിലും ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷ‍ിണമെന്ന നിലയിൽ സിറ്റി കണ്ടു തീർത്തത്‌.
അമേരിക്കയിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ കെട്ടിടങ്ങൾ മുഴുവൻ, അവ അധികവും രണ്ടുനിലയിൽ കൂടുതലുള്ളവയല്ല, ഇവിടെയാണ്‌. ബഹുനില കെട്ടിടങ്ങളുടെ എണ്ണവും കുറവല്ല. അമേരിക്കയിൽ ഇടത്തരം പട്ടണങ്ങളിൽ താമസസ്ഥലത്തിനു ഏറ്റവും വിലയും ഇവിടെയാണത്രെ. നഗരത്തിൽ 2000 ച: അടിയിൽ കൂടുതലില്ലാത്ത ഒരു ചെറിയ വീടിന്‌ രണ്ടര ലക്ഷത്തിലധികം ഡോളർ (ഒരു കോടിയിലേറെ രൂപ) വിലവരുമെന്ന്‌ അവിടത്തെ ലോക്കൽ ടൂർ ഗൈഡ്‌ പറഞ്ഞു. രണ്ടും മൂന്നും നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള, ഭൂകമ്പത്തെ അതിജീവിച്ച പല കെട്ടിടങ്ങളും അവയുടെ രൂപഭംഗി നഷ്ടപ്പെടാതെ ഇപ്പോഴും അതുപോലെ തന്നെ നിലനിർത്തിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ നിരവധി കെട്ടിടങ്ങളുടെ ഫോട്ടോ എടുത്തു സൂക്ഷിച്ചു.
ഒരു രാത്രികൂടി ഹോട്ടൽ ഷെറട്ടണിൽ കടന്നുപോവുന്നു. ഇന്ന്‌ ജൂലൈ 9 ശനിയാഴ്ച. അമേരിക്കയിലെത്തിയിട്ട്‌ 17 ദിവസമാകുന്നു. നാളെയാണ്‌ നാട്ടിലേയ്ക്ക്‌ പറക്കേണ്ടത്‌.
ഇന്ന്‌ പ്രധാനമായും നഗരത്തിന്റെ ബാക്കി സ്ഥലങ്ങൾ സന്ദർശിക്കുന്നതോടൊപ്പം ലോക
ത്തെ ഏറ്റവും വലിയ, ഒറ്റ സ്പാനിൽ തൂങ്ങിനിൽക്കുന്ന ഒരു കൂറ്റൻ തൂക്കുപാലം കൂടി കാണാൻ പോവുകയാണ്‌. ഗോൾഡൻ ബ്രിഡ്ജ്‌ എന്നറിയപ്പെടുന്ന, ഉരുക്കിൽ തീർത്ത ഈ പാലത്തിന്റെ നിർമ്മാണത്തിനു പിന്നിലെ സാങ്കേതിക വിദ്യ അത്ഭുതകരമാണെന്ന്‌ ടൂർ മാനേജർ പറഞ്ഞു. ഇതിന്‌ 1.8 കി.മീറ്റർ നീളവുമുണ്ട്‌. ഈ ഉരുക്കുപാലത്തിനു കീഴിൽ കൂടി കപ്പലുകൾക്ക്‌ പോലും സഞ്ചരിക്കാം.
ഞങ്ങൾ എത്തിയപ്പോൾ, ഭാഗികമായി മൂടൽമഞ്ഞിൽ മറഞ്ഞുനിൽക്കുകയായിരുന്നു പാലം. അത്‌, വളരെ അപൂർവ്വമായ ഒരു ദൃശ്യമാണെന്നു ഗൈഡ്‌ പറഞ്ഞപ്പോൾ, പുകമഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിൽ മുങ്ങിനിൽക്കുന്ന പാലത്തിന്റെ ഫോട്ടോ എല്ലാവരും എടുത്തു.
ഇന്ന്‌ ജൂലൈ 10 ഞായർ. 18 ദിവസം അമേരിക്കയിൽ തികയുന്നത്‌ ഇന്നാണ്‌. ഈ ഉപഭൂഖണ്ഢത്തോടു ഇന്നു വിടപറയുകയാണ്‌. അതോർക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു നഷ്ടബോധം പടരുന്നു. സാധാരണ ഏതു വിദേശയാത്രയിലും ഒരാഴ്ച പിന്നിടുമ്പോൾതന്നെ, നാട്ടിലെത്താൻ മനസ്സ്‌ വെമ്പാറുണ്ട്‌. എന്തേ അത്തരമൊരു തിടുക്കം ഈ യാത്രയിൽ പതിനെട്ടു നാളെത്തിയിട്ടും തോന്നാത്തത്‌.
ഇവിടെനിന്നും ബോംബെയ്ക്ക്‌ നേരിട്ട്‌ വിമാനമില്ല. അമേരിക്കൻ എയർവേയ്സ്‌ വഴി ഫിലാഡൽഫിയയിലേയ്ക്കാണ്‌ ആദ്യം എത്തിയത്‌. അവിടെ നിന്നും എയർ ഇൻഡ്യവഴി നേരിട്ട്‌
ബോംബെയ്ക്കു പറന്നു. വരുംവഴി ഇടയ്ക്ക്‌ ജർമ്മനിയിലെ ഫ്രാങ്ക്‌ഫർട്ട്‌ എയർപോർട്ടിൽ രണ്ടുമണിക്കൂർ ഇറങ്ങാൻ അവസരം തന്നപ്പോൾ അമേരിക്കയിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ടു 10 മണിക്കൂർ തുടർച്ചയായി സഞ്ചരിച്ചതിന്റെ മടുപ്പിൽ നിന്ന്‌ തെല്ലൊരാശ്വാസം ലഭിച്ചു. അൽപ്പം ശുദ്ധവായു ശ്വസിച്ചുകൊണ്ട്‌ ജർമ്മനിയുടെ മണ്ണിൽ കുറച്ചുനേരം നിന്നിട്ട്‌, ഞങ്ങൾ തിരികെ വിമാനത്തിൽ കയറി.
ഞായറാഴ്ച അമേരിക്കയിലെ ഫിലാഡെൽഫിയയിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ട ഞങ്ങൾ ബോംബെ വഴി നെടുമ്പാശ്ശേരിയിലെ ഇന്റർനാഷണൽ എയർപോർട്ടിൽ എത്തിയത്‌ ചൊവ്വാഴ്ചയാണ്‌. അമേരിക്കയിൽ പോകാൻ ഒരു ദിവസവും തിരികെ എത്താൻ രണ്ടുദിവസവും വേണ്ടി വന്നു. രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സമയവ്യത്യാസം കാരണമാണിത്‌. എത്ര അത്യാധുനിക നേട്ടങ്ങളുടെ പട്ടിക നിരത്തിയാലും, ഒരു സംശയവുമില്ല, അമേരിക്ക നമുക്ക്‌ പിന്നിലാണ്‌, ഒരു വിഷയത്തിൽ മാത്രം; അത്‌ സമയത്തിന്റെ കാര്യത്തിലാണ്‌. നമ്മെക്കാൾ 12 മ്മ മണിക്കൂർ പിന്നിലാണ്‌ എന്നുമവർ.
വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ, നല്ലൊരു വിദേശയാത്രയുടെ ഒളിമങ്ങാത്ത ഓർമ്മകൾ ഒപ്പം ഞങ്ങൾക്ക്‌ കൂട്ടിനുണ്ടായെങ്കിലും, ആ സ്മരണകളൊക്കെ, കുടുംബത്തെയും കുട്ടികളെയും കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ ഗൃഹാതുരതയിൽ മുങ്ങിപ്പോയി.
ഇന്നു ജൂലൈ 7 വ്യാഴാഴ്ചയാണ്‌, അമേരിക്കയിലെത്തിയിട്ട്‌ 15 ദിവസം തികയുന്നു.
രാവിലെ ഞങ്ങൾ സാൻഡീഗോ എന്ന ഒരു സ്ഥലത്തേയ്ക്ക്‌ പോവുകയാണ്‌. അവിടെ സീവേൾഡ്‌ എന്ന വളരെ വലിയൊരു വാട്ടർ തീം പാർക്ക്‌ സന്ദർശനമാണ്‌ ലക്ഷ്യം. ലോസ്‌ ഏഞ്ചൽസിൽ നിന്നും രണ്ടുമണിക്കൂർ വഴിദൂരമുണ്ട്‌ സാൻഡീഗോയിലേയ്ക്ക്‌.
ബസ്സിൽ ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ടു. ഇന്നലെ ഞങ്ങൾ സന്ദർശിച്ച യൂണിവേഴ്സൽ സ്റ്റുഡിയോയ്ക്കടുത്തൂകൂടിയാണ്‌ ഇവിടേയ്ക്കുള്ള വഴിയും.
സീവേൾഡിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രാമദ്ധ്യേ ഇടയിലൊരിടത്ത്‌ വളരെ ആകർഷണീയമായ ഒരു ബീച്ച്‌ സൈഡ്‌ സന്ദർശിക്കാൻ ഞങ്ങൾക്കവസരം തന്നു; കുറേ സമയം ഞങ്ങളവിടെ ചിലവഴിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഒരു നൂറ്റാണ്ടിനുമുമ്പു പണിത വലിയൊരു കടൽപ്പാലമുണ്ട്‌ ഇവിടെ, അധികഭാഗവും മരംകൊണ്ടു പണിത ഒന്ന്‌. രണ്ടുമൂന്ന്‌ വാഹനങ്ങൾക്ക്‌ സഞ്ചരിക്കാനുള്ള വീതിയും, മദ്ധ്യത്തിൽ ചെറിയ ഒരു റെയിൽപ്പാതയും കാണാം. ഒരുകാലത്ത്‌ ആഴക്കടലിൽ നങ്കൂരമിട്ടു കിടക്കുന്ന കപ്പലുകളിൽ നിന്ന്‌ വലിയ പത്തേമാരികളിലൂടെ ചരക്കിറക്കാൻ വേണ്ടി നിർമ്മിച്ചതാണ്‌ ഈ കടൽപ്പാലം. കാലം മാറുകയും, പുതിയപുതിയ ചരക്കിറക്ക്‌ സമ്പ്രദായങ്ങൾ രൂപപ്പെടുകയും ചെയ്തപ്പോൾ ഈ കടൽപ്പാലം തീർത്തും പ്രവർത്തനരഹിതമായി. അടുത്ത സിറ്റിയായ സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ
ഇതിനകം വലിയൊരു തുറമുഖനഗരമായി വികസിക്കുകയും ചെയ്തു.
പണ്ടേ പ്രവർത്തനം അവസാനിപ്പിച്ച്‌ നിർജ്ജീവമായി എങ്കിലും ഈ ഭംഗിയുള്ള കടൽപ്പാലം, അനാഥാവസ്ഥയിലാവാതെ ഇന്നും ഭംഗിയായി സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. നമ്മുടെ പഴയകാല വാണിജ്യപ്രതാപങ്ങളുടെ കേന്ദ്രസ്ഥാനമായിരുന്ന ആലപ്പുഴയിലെ തകർന്നുവീഴാൻ കാത്തുനിൽക്കുന്ന കടൽപ്പാലത്തെപ്പറ്റി ഞാൻ വെറുതേ ഓർത്തുപോയി. മുൻകാല ഐശ്വര്യങ്ങളുടെ ഒരു പ്രേതപഞ്ജരം പോലെ, ദയനീയാവസ്ഥയിലകപ്പെട്ട നമ്മുടെ ആ കടൽപ്പാലം വളരെകാലം ഒരു സംരക്ഷണവും ശുശ്രൂഷയുമില്ലാതെ നിന്ന,്‌ ഒടുവിലത്‌ സ്വയം തകർച്ചയെ നേരിടുമ്പോൾ, ഒരു നൂറ്റാണ്ടു പിന്നിട്ടിട്ടും യൗവ്വനം നഷ്‌ടപ്പെടാത്തമട്ടിൽ നിലനിൽക്കുന്ന അമേരിക്കയിലെ കാലിഫോർണിയൻ തീരത്തെ ഈ കടൽപ്പാലം, തെല്ലൊരസൂയയോടെയാണ്‌ ഞാൻ നോക്കിക്കണ്ടത്‌.
ഈ പാലത്തിന്റെ കടലറ്റത്ത്‌ റസ്റ്ററന്റുകളും ഷോപ്പിങ്ങ്‌ സെന്ററുകളുമുണ്ടായിരുന്നു. വളരെ ആകർഷണീയമായ ഒരു ടൂറിസ്റ്റ്‌ സ്പോട്ട്‌ ആക്കിമാറ്റിയിരിക്കുകയാണ്‌ അധികൃതർ ഇന്നീ മരപ്പാലം.
കടലിൽ ചൂണ്ടയിട്ടു മൽസ്യം പിടിക്കുന്ന നിരവധിപേരെ ഞാന‍ിവിടെ കണ്ടു. ഈ ഹോബിയുള്ളവരുടെ സൗകര്യത്തിനായി, യന്ത്രച്ചൂണ്ടയും മറ്റനുബന്ധഉപകരണങ്ങളും, ചൂണ്ടയിൽ കോർക്കുവാൻ പാകത്തിലുള്ള ഇരമൽസ്യങ്ങളുമൊക്കെ വിൽക്കുന്ന വലിയൊരു സ്റ്റാളും ഇവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ട്‌.
മദ്ധ്യവയസ്‌കയായ ഒരു മദാമ്മയുടെ ചൂണ്ടയിൽ കോർത്ത സാമാന്യം വലിയൊരു മത്സ്യം, ചൂണ്ടച്ചരടിൽ കിടന്നുപിടയ്‌ക്കുന്നത്‌ ക്യാമറയിൽ പകർത്താൻ അവർ സ്വയം പോസ്‌ ചെയ്ത്‌ തരികയും ചെയ്തു. ചൂണ്ടക്കാർ പിടിച്ച,്‌ വെള്ളം നിറച്ച ചെറിയ പ്ളാസ്റ്റിക്‌ ടാങ്കുകളിൽ സൂക്ഷിച്ചിരുന്ന മൽസ്യങ്ങൾ പിടച്ചുതുള്ളുന്നതും കാണാൻ രസമുണ്ട്‌.
അവിടെ, കടൽപ്പാലത്തിലൂടെ സമുദ്രഭാഗത്തേയ്ക്ക്‌ നടക്കവേ, പാലത്തിന്റെ ഒരു വശത്ത്‌ അൽപ്പം താഴ്ന്ന ഒരു ഭാഗത്തെ മണൽപ്പരപ്പിൽ ഇരിക്കുന്ന ഒരു യാചകനെ കണ്ടു. അയാൾ, മുമ്പിൽ ഒരു നീല പ്ളാസ്റ്റിക്‌ പായയും വിരിച്ചിരുന്നു. ആ പായയിൽ കുറേ നാണയങ്ങൾ ചിതറിക്കിടക്കുന്നു. വശത്ത്‌ അയാളൊരു ചെറിയബോർഡും ഉറപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു. വടിവില്ലാത്ത അക്ഷരങ്ങളിൽ ബോർഡിൽ ഇങ്ങിനെ എഴുതപ്പെട്ടിരുന്നു, `ചഋഋഉ ആഋഋഞ്ഞ, ണഒഥ ഘകഋ.` `ബിയർ കുടിക്കാൻ പോലും പൈസയില്ല, പറയുന്നതു സത്യമാണ്‌` എന്നതാണീ നാലുവാക്കുകളുടെ അയാളുദ്ദേശിച്ച അർത്ഥമെന്നു തോന്നുന്നു.
കഴിഞ്ഞ 16 ദിവസത്തെ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ നയാഗ്രയിൽ കണ്ട ഒരു തെരുവ്‌ സംഗീതക്കാരനായിരുന്നു, ഞാൻ അമേരിക്കയിൽ കണ്ട ആദ്യയാചകൻ. രണ്ടാമത്തെ ആൾ ഈ മണൽപ്പരപ്പിലിരിക്കുന്ന മദ്ധ്യവയസ്കനും.
ഏഷ്യൻ രാജ്യങ്ങളിലാണ്‌ ലോകത്ത്‌ ഏറ്റവും കൂടുതൽ യാചകരുള്ളതെന്ന്‌ പറയപ്പെടുന്നു. എന്നാൽ കഴിഞ്ഞ യൂറോപ്പ്‌ യാത്രയ്ക്കിടെ സ്വിറ്റ്സർലന്റ്‌ ഒഴികെ, മറ്റുരാജ്യങ്ങളിലൊക്കെ തെരുവ്‌ യാചകരെ ധാരാളം കണ്ടുമുട്ടിയിരുന്നു. ലണ്ടനിലാണ്‌ യൂറോപ്പിൽ ഏറ്റവും അധികം ഭിക്ഷക്കാരെ കാണാനിടവന്നത്‌. പല സബ്ബ്‌വേയ്‌ക്കരികിലും, ട്യൂബ്‌റെയിലിന്റെ അണ്ടർഗ്രൗണ്ട്‌ പാസ്സേജിലുമൊക്കെ ഏതെങ്കിലും സംഗീത ഉപകരണം പ്ളേ ചെയ്തുകൊണ്ട്‌, പഴയകാല ഹിപ്പികളെപ്പോലെ താടിയും മുടിയും നീട്ടി വളർത്തിയ, മുഷിഞ്ഞവേഷധാരികളായ യാചകരെ കണ്ടു. പടിഞ്ഞാറൻ ദേശങ്ങളിലെ യാചകരാരും വെറുതെ കൈനീട്ടുകയല്ല, ഒരു അവശകലാകാരനെപ്പോലെ ഏതെങ്കിലും സംഗീത ഉപകരണം പ്രവർത്തിപ്പിക്കുകയോ, പാട്ടുപാടുകയോ ചെയ്തു
കൊണ്ടാണ്‌, സഹായ അഭ്യർത്ഥന നടത്തിയിരുന്നത്‌.
മണൽപ്പരപ്പിൽ കണ്ട യാചകൻ, അയാൾക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു വളർന്ന താടിയും തലമുടിയും, തന്റെ നാണയപ്പായയിൽ കുനിഞ്ഞ്‌ നിന്ന്‌ അതുവരെയുള്ള നാണയങ്ങൾ പെറുക്കിക്കൂട്ടുകയായിരുന്നു. ആ സമയത്ത്‌ മൂപ്പരറിയാതെ, പിന്നിൽ ഉറപ്പിച്ചിരുന്ന ബോർഡിലെ അക്ഷരങ്ങൾ കൂടി കിട്ടുംവിധം ഞാൻ ക്യാമറ ക്ളിക്ക്‌ ചെയ്തു. ഒരു അപൂർവ്വ ഫോട്ടോ ലഭിച്ച സന്തോഷത്തിൽ ഞാൻ, രണ്ടുഡോളർ അയാൾക്ക്‌ നൽകുകയും ചെയ്തു.
ബിയർ വാങ്ങാൻ പൈസയില്ല എന്ന്‌ പറഞ്ഞ്‌ കേൾക്കുമ്പോൾ നാട്ടിലെ രീതിവച്ച്‌ നാം കരുതുക, ആളൊരു കടുത്ത മദ്യപാനി ആണ്‌ എന്നാവും. ബിയർ എന്നത്‌, ഒരു പാശ്ചാത്യദേശത്തും മദ്യത്തിന്റെ പട്ടികയിൽപെടുന്നില്ല. മിനറൽ വാട്ടറിന്‌ ബിയറിനേക്കാൾ വിലയുണ്ട്‌, ഇവിടങ്ങളിൽ. ദാഹം തീർക്കാനുതകുന്ന ഒരു പൊതുപാനീയമായിട്ടേ അവർ ബിയറിനെ കരുതുന്നുള്ളു.
നയാഗ്രയിൽ ഞാൻ കണ്ട ആദ്യ അമേരിക്കൻ യാചകനെപ്പറ്റി രസകരമായ ഒരനുഭവമുണ്ടായത്‌ ഓർമ്മയിലിപ്പോഴുമുണ്ട്‌.
തടാകത്തിലൂടെ വെള്ളച്ചാട്ടത്തിനടുത്തേയ്ക്ക്‌ ബോട്ട്സവാരി ടിക്കറ്റുമെടുത്ത്‌ തങ്ങളുടെ ഊഴത്തിനായി ഞങ്ങൾ ഓരോരുത്തരും കാത്തുനിൽക്കുകയായിരുന്നു. നിറയെ വൃക്ഷക്കൂട്ടങ്ങ
ളുള്ള ഒരു പ്രദേശമാണിത്‌.
എവിടെനിന്നോ ഒരു വയലിൻ ശബ്ദം ഒഴുകി വന്നു. ഒരുനിമിഷം ഞാനതു ശ്രദ്ധിച്ചുനിന്നു. ഒപ്പം എല്ലാവരും കാതോർത്തു. എന്നെ ആകർഷിച്ചത്‌ ആ വയലിനിലൂടെ കേട്ടത്‌, നമ്മുടെ ദേശീയഗാനത്തിന്റെ ട്യൂൺ ആയിരുന്നുവെന്നതാണ്‌. അമേരിക്കയിൽ നമ്മുടെ ദേശീയഗാനമോ...? സംഗീതത്തിന്റെ ഉറവിടം ഞാൻ വേഗം കണ്ടെത്തി. ഞങ്ങളുടെ ബസ്സിൽ നിന്നിറങ്ങിവന്ന ഇൻഡ്യക്കാരെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ്‌, ഞങ്ങളെ ലക്ഷ്യം വച്ച്‌ ഒരു മരച്ചോട്ടിലിരുന്ന്‌ ഒരു മദ്ധ്യവയസ്‌കൻ സായിപ്പ്‌ വയലിൻ വായിക്കുന്നു.
ഞാൻ അയാളുടെ അരികിലേയ്ക്ക്‌ നീങ്ങിനിന്നു. ഒരു പഴയ വയലിനിലൂടെയാണയാൾ `ജനഗണമന` വായിക്കുന്നത്‌. അയാൾക്ക്‌ മുമ്പിൽ ഒരു പാത്രം വച്ചിരുന്നു. ഞാനും മധുസൂദനനും ഓരോ ഡോളർ നാണയം അയാളുടെ ഭിക്ഷാപാത്രത്തിലിട്ടുകൊടുത്തു. ഇതിനകം അവിടെയെത്തിച്ചേർന്ന ഞങ്ങളുടെ സംഘത്തിലെ മിക്കവരും അയാളെ സഹായിക്കാൻ സന്മനസ്സു കാട്ടി.
എനിക്കയാളെ ഒരു കാര്യം അറിയിക്കാനുണ്ട്‌. ഞങ്ങളുടെ ബോട്ട്‌ എത്താൻ ഇനിയും സമയമെടുക്കുമെന്നറിഞ്ഞപ്പോൾ ആ വയലിൻകാരനോട്‌ സംസാരിക്കാൻ ഞാനൽപ്പസമയം കണ്ടെത്തി.
ഇതിനകം അയാൾ ജനഗണമന വായിച്ചു തീർന്നിരുന്നു. എന്തോ എനിക്കയാളോടു പറയാനുണ്ടെന്ന്‌ എന്റെ ഭാവത്തിൽ നിന്നും മനസ്സിലാക്കിയ അയാൾ, ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരിയോടെ മുഖമുയർത്തി ചോദ്യഭാവത്തിൽ എന്നെ നോക്കി.
“നിങ്ങളിപ്പോൾ പ്ളേ ചെയ്ത ഇൻഡ്യൻ മ്യൂസിക്‌ വളരെ നന്നായി, ആകർഷണീയവും. എന്നാൽ, ഇത്‌ ഞങ്ങളുടെ ദേശീയഗാനമാണ്‌. ചില പ്രത്യേക സന്ദർഭങ്ങളിൽ മാത്രമേ ഇൻഡ്യയിൽ ഞങ്ങളിതു ആലപിക്കാറുള്ളു. എപ്പോഴും സന്ദർഭമൊന്നുമില്ലാതെ ഞങ്ങളിത്‌ പാടാറില്ല.......”
“എങ്കിൽ ഞാൻ മറ്റൊന്ന്‌ പ്ളേ ചെയ്യട്ടെ....” ഞങ്ങളോരോരുത്തരും നൽകിയ ചെറിയ സാമ്പത്തികസഹായം അയാൾക്ക്‌ ആവേശം പകർന്നു നൽകിയിരിക്കുന്നു. അയാൾ അടുത്ത പാട്ടിലേയ്ക്ക്‌ കടന്നു. ആ നേർത്ത കൈവിരലുകൾ പഴയ ആ വയലിന്റെ തന്ത്രികളിലൂടെ മെല്ലെ ചലിക്കാൻ തുടങ്ങി.
“ വന്ദേമാതരം...........” ആ ദേശഭക്തിഗാനം മുഴുവനാകും മുമ്പ്‌ ടൂർ മാനേജർ ബോട്ടിലേയ്ക്കുള്ള ക്യൂയിലേയ്ക്ക്‌ ഞങ്ങളെ തെളിച്ചു കൊണ്ടുപോയി.
ഇവിടെ, ഈ ബീച്ച്‌ സൈഡിലെ മണൽപ്പരപ്പിൽ കണ്ട യാചകനോടു വിടപറഞ്ഞ്‌ കടൽപ്പാലത്തിലൂടെ ഞാൻ ബസ്സിനടുത്തേക്ക്‌ നീങ്ങി.
ഒരു മണിക്കൂറിലേറെ സമയമെടുത്തിട്ടുണ്ടാവും സീവേൾഡിലെത്താൻ.
ഇതൊരു വലിയ തീം പാർക്ക്‌ (ഠഒഋങ്ങഋ ജഅഞ്ഞഗ) ആണ്‌. നമ്മുടെ പല വീഗാലാന്റുകൾ ചേർത്തുവച്ചതുപോലെ വലിപ്പമുണ്ട്‌. അത്യാധുനികവും ശാസ്ത്രസാങ്കേതിക നേട്ടങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഒരുക്കപ്പെട്ടതുമായ വളരെ വൈവിദ്ധ്യമാർന്ന ജലകേളികൾ, റോളർ സ്കേറ്റിങ്ങ്‌ ഒക്കെയുണ്ടിവിടെ. എല്ലാം താല്പര്യജനകമാണ്‌. ചിലവയൊക്കെ അതിസാഹസികവും.
അവിടത്തെ ഒരു സ്കൈ ടവർ (ടഗഥ ഠഛണഋഞ്ഞ) പ്രത്യേകം പറയേണ്ട ഒന്നു തന്നെ. 265 അടി ഉയരത്തിലേയ്ക്ക്‌ 50 പേരെ ഒരേ സമയം വഹിച്ചുകൊണ്ട്‌ മേലേയ്ക്ക്‌ നീങ്ങുന്ന ഒരു കാപ്സ്യൂൾ റൈഡാണിത്‌. ഇത്‌ പ്രവർത്തിപ്പിക്കുന്നത്‌ അമേരിക്കയിലെ സൗത്ത്‌വെസ്റ്റ്‌ എയർലൈൻസ്‌ എന്ന വിമാനക്കമ്പനിയാണ്‌. ഈ കൂറ്റൻ ടവറിലൂടെ കറങ്ങിക്കറങ്ങി, ഏറ്റവും ഉയരത്തിലെത്തിലെത്തുമ്പോൾ അവിടെനിന്ന്‌ താഴെയ്ക്കുള്ള കാഴ്ച അസാധാരണ കൗതുകമുളവാക്കുന്ന ഒന്നാണ്‌. ടവറിന്റെ മുകളിൽ നിന്നും ഏക്കറുകളോളം പരന്നുകിടക്കുന്ന തീംപാർക്ക്‌ മുഴുവൻ ഒരു കുടക്കീഴിലെന്നപോലെ വ്യക്തമായി കാണാം. ഇവിടെവരുന്ന സന്ദർശകരുടെ കാറുകൾ പാർക്ക്‌ ചെയ്തിരിക്കുന്ന സ്ഥലം, മുകളിൽ നിന്നു നോക്കിയാൽ ഏതോ വലിയ ഒരു കാർ നിർമ്മാണ കമ്പനിയുടെ ഓപ്പൺയാർഡാണെന്നേ തോന്നൂ, അത്ര കണ്ട്‌ എണ്ണത്തിൽ അസംഖ്യമുണ്ട്‌ കാറുകൾ.
പിന്നെ ഞങ്ങൾ കണ്ടത്‌, വളർത്തുമൃഗങ്ങളെ പങ്കെടുപ്പിച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു പെറ്റ്ഷോ ആണ്‌. അത്‌ അസാധാരണമാംവിധം പ്രശംസ അർഹിക്കുന്നു. നായകളും, പൂച്ചകളും, ആടും, കോഴിയും, കാളയും, കരടിയും, കുതിരയുമൊക്കെ ചേർന്ന്‌ അനുസരണയോടെ ഓരോരോ ഗെയ്മുകളിൽ ഏർപ്പെടുന്ന അത്ഭുതകരമായ കാഴ്ച. ചില പക്ഷികൾ ചെയ്യുന്ന ബുദ്ധിപൂർവ്വകമായ പ്രവർത്തികൾ കണ്ടാൽ ഒരു ജീവിയെ എങ്ങിനെ ഇതൊക്കെ പരിശ്ശീലിപ്പിക്കുമെന്ന്‌ അതഭുതത്തോടെ നാം ഓർത്തുപോകും.
വൈകിട്ട്‌, തിരികെ ലോസ്‌ ഏഞ്ചൽസിൽ മടങ്ങിയെത്തി. ഒരു രാത്രി കൂടി കടന്നുപോയി.
ഇവിടെനിന്നും നേരിട്ടുപോവുക സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയിലേയ്ക്കാൺ‍്‌. ഈ ട്രിപ്പിലെ ഏറ്റവും സുദീർഘമായ റോഡ്‌യാത്രയും ഇന്നാണ്‌, ഏകദേശം 600 കി.മീറ്റർ. സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയാണ്‌ ഈ അമേരിക്കൻ യാത്രയിലെ ഞങ്ങളുടെ അവസാന താവളം. അവിടെ നിന്നും ഇന്ത്യയ്ക്ക്‌ വിമാനം കയറും.
പുലർച്ചയ്ക്ക്‌ തന്നെ ബസ്സ്‌ പുറപ്പെട്ടു. ഇതാണ്‌ അമേരിക്കയുടെ പടിഞ്ഞാറൻ തീരം സന്ദർശിക്കുന്നവരുടെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ റോഡ്‌ റൂട്ട്‌. അമേരിക്കയിലെന്നല്ല ലോകത്തൊരിടത്തും ഇത്ര മനോഹരമായ കാഴ്ചകൾ കണ്ടുകൊണ്ട്‌ സഞ്ചരിക്കാവുന്ന ഒരു കരപാത ഇല്ല.
ഈ 600 കിലോമീറ്റർ ദൂരത്തിന്റെ ഏറിയഭാഗവും, ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിക്കുന്ന വഴിയുടെ വടക്കുഭാഗത്ത്‌ പസഫിക്‌ മഹാസമുദ്രവും തെക്കുഭാഗത്ത്‌ മനോഹരമായ മലനിരകളുമാണ്‌. ഒരു കടൽത്തീരത്തിനു സമാന്തരമായി കടന്നുപോകുന്ന ഇത്ര സുദീർഘമായ ഒരു പാതയെപ്പറ്റി സങ്കൽപ്പിച്ചുനോക്കൂ. തിരുവനന്തപുരം മുതൽ കണ്ണൂർ വരെയുള്ള ദേശീയപാത അറേബ്യൻ കടലിനു സമാന്തരമായി, സമുദ്രഭംഗി കണ്ടാസ്വദിച്ചുകൊണ്ടു നീങ്ങാവുന്ന തരത്തിലുള്ള ഒന്നാണെങ്കിൽ, യാത്ര എത്രരസകരമാവും.
കപ്പലുകളും നൗകകളും ഒഴുകിനീങ്ങുന്ന സമുദ്രഭാഗം. ഇടയ്ക്കിടെ ഭംഗിയുള്ള ബീച്ചുകൾ. ഇവ ഇടതുഭാഗത്ത്‌ എങ്കിൽ റോഡിന്റെ വലതുവശത്ത്‌ മനോഹരമായ മലകളും കുന്നുകളും പുൽമേടുകളുമാണ്‌. ആ കുന്നുകളൊക്കെ പുൽപ്പുതപ്പും പുതച്ചാണ്‌ നിൽക്കുന്നത്‌. ആ പുൽമേടുകളിൽ തടിച്ചുകൊഴുത്ത പശുക്കൾ മേയുന്നു. ഇടയ്ക്കിടെ ഫാംഹൗസ്സുകളും കാണാനുണ്ട്‌. ഗ്രാമങ്ങൾ, പട്ടണങ്ങൾ, ഫാക്ടറികൾ, എയർപോർട്ടുകൾ ഒക്കെ കണ്ടുകണ്ട്‌ ആറേഴുമണിക്കൂർ കൊണ്ട്‌ ഞങ്ങൾ സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയിലെത്തിച്ചേർന്നു.
ഉത്തരകാലിഫോർണിയയിലെ ഒരു പ്രസിദ്ധപ്പെട്ട തുറമുഖനഗരമാണിത്‌. ഏഴരലക്ഷമാണിവിടത്തെ ജനസംഖ്യ. സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ ഉൾക്കടലിനും പസഫിക്‌ മഹാസമുദ്രത്തിനും ഇടയിലുള്ള ഉപദ്വീപിന്റെ വടക്കേയറ്റത്താണ്‌ ഈ നഗരത്തിന്റെ സ്ഥാനം. 18-ാം നൂറ്റാണ്ടിൽ സ്പെയിൻകാരാണ്‌ ഈ നഗരം സ്ഥാപിച്ചതെങ്കിലും 1821-ൽ മെക്സിക്കോ സ്വതന്ത്രമായപ്പോൾ അവരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലായി. 1846-ൽ അമേരിക്കൻ സൈന്യം മെക്സിക്കോയിൽ നിന്നും നഗരം വീണ്ടെടുത്തു. സമീപപ്രദേശങ്ങളിൽ സ്വർണ്ണനിക്ഷേപം കണ്ടെത്തിയതോടെ സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയുടെ വളർച്ച ത്വരിതഗതിയിലായി.
ഇനി മൂന്നുനാൾ, ഇന്നും നാളെയും മറ്റന്നാളും ഞങ്ങൾ ഇവിടെത്തന്നെയാവും. മറ്റന്നാൾ
ഞായറാഴ്ചയാണ്‌ ബോംബെയ്ക്കുള്ള ഫ്ളൈറ്റ്‌. സുദീർഘമായ 20 മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ടുനിൽക്കുന്ന വിമാനയാത്രയെപ്പറ്റി ഓർത്തപ്പോൾ മനസ്സിൽ വല്ലാത്തൊരു ഭാരം തോന്നി.
സാൻഫ്രാൻസിസ്കോ യാത്രയ്ക്കിടയിൽ, വഴിയിൽ ചില ചെറിയ കുന്നുകൾക്കിടയിൽ പല സമുദ്രതീര സുഖവാസ കേന്ദ്രങ്ങളും ഞങ്ങൾ കണ്ടു. ഒരു വശത്ത്‌ സമുദ്രം, സമുദ്രത്തിനും മലകൾക്കും ഇടയിൽ ഹൈവേ, ഹൈവേയ്ക്ക്‌ മുകളിൽ അവിടവിടെ കുറുകെ കടലുമായി ബന്ധപ്പെടാൻ നിരവധി മേൽപ്പാലങ്ങൾ, ഇവ ഈ സമുദ്രതീര സുഖവാസ കേന്ദ്രങ്ങളുടെ പ്രത്യേകതയാണ്‌. മറ്റൊന്ന്‌ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത്‌ അവിടെയുള്ള വീടുകളുടെ ചന്തമാണ.്‌ ഏകദേശം ഒരേ തരത്തിലും വലിപ്പത്തിലും നിറത്തിലുമുള്ള നിരവധി വീടുകളുടെ വളരെ വലിയൊരു നിര. മൂന്നുനിലയിൽ കൂടിയതൊന്നും തന്നെയില്ല. ഈ കെട്ടിടങ്ങളാകട്ടെ, കെട്ടിടഭാഗങ്ങളും മുറികളുമൊക്കെ റെഡിമെയ്ഡായി നിർമ്മിച്ചു കൊണ്ടുവന്നു പരസ്പരം ഉറപ്പിച്ചതാണ്‌. കല്ലും മണലും സിമന്റും കരുതണ്ട, വല്ലാത്ത കൂലി നൽകി കല്ലനെയും, കാർപ്പന്ററെയും നിർത്തുന്ന ടെൻഷനില്ല, ലോറിയിൽ നിർമ്മാണ സാമഗ്ര‍ികൾ ഇറക്കുമ്പോൾ മീശപിരിച്ചു വന്ന്‌ കഴുത്തിനു പിടിക്കുന്ന അട്ടിമറിക്കാരെയും പേടിക്കണ്ട. ബിൽഡിങ്ങ്‌ കമ്പനിക്ക്‌ ഓർഡർ കൊടുക്കുകയേ വേണ്ടൂ, ഒരു മാസത്തിനകം മൂന്നുനില വീടു റെഡി. ഒരു കമ്പനിയുടെ ബോർഡും അവർ നിർമ്മിച്ചു നൽകുന്ന മനോഹരമായ വീടിന്റെ മാതൃകയും വഴിയിലൊരിടത്തു കണ്ടു.`അ ആഡകഘഉകചഏ ഘകഗഋ ഠഒകട ണകഠഒ കച 30 ഉഅഥട` എൽന്നാണ്‌ ബോല്ല?ഡില്ല? കൽണ്ടത്‌. ഒരു മാസം കൊ‍െൽണ്ടാരു മൂൽന്നുനില വീട്‌. ഇനി വീടില്ലെക്ള വില. വീടില്ലെക്ള വിലയെൽപ്പല്ലഗ്ഗി അമേരിൽക്കയില്ല? ആരു ശ്രൽദ്ധിൽക്കുൽന്നു, ആവശ്യമുല്ല?ത്‌ ഉടൽൻ വേണം അവല്ല?ല്ക്ക്‌, അത്രത‍െൽന്ന. വിലയും ചെലവുമൊൽന്നും ന‍െൽമ്മ‍േൽപ്പാലെ അത്ര പ്രശ്നമല്ല?.
`അ ആഡകഘഉകചഏ ഘകഗഋ ഠഒകട ണകഠഒ കച 30 ഉഅഥട` എന്നാണ്‌ ബോർഡിൽ കണ്ടത്‌. ഒരു മാസം കൊണ്ടൊരു മൂന്നുനില വീട്‌. ഇനി വീടിന്റെ വില. വീടിന്റെ വിലയെപ്പറ്റി അമേരിക്കയിൽ ആരു ശ്രദ്ധിക്കുന്നു, ആവശ്യമുള്ളത്‌ ഉടൻ വേണം അവർക്ക്‌, അത്രതന്നെ. വിലയും ചെലവുമൊന്നും നമ്മെപ്പോലെ അത്ര പ്രശ്നമല്ല.
വീടു നിർമ്മിക്കുന്നതിനെപ്പറ്റിയുള്ള പാശ്ചാത്യരുടെ ആശയം നമ്മുടേതിനേക്കാൾ വ്യത്യസ്ഥമാണ്‌. കരിങ്കല്ലും, കോൺക്രീറ്റും, ഉരുക്കും കൊണ്ട്‌ അഞ്ഞൂറ്‌ കൊല്ലം നിലനിൽക്കുന്ന വീടൊന്നും അവർക്ക്‌ വേണ്ട. താമസിക്കുന്നകാലം, ജീവിച്ചിരിക്കേണ്ടി വരുന്ന കുറഞ്ഞ വർഷങ്ങൾ, അതു മനസ്സിൽ കണ്ടുകൊണ്ടാണ്‌ സാധാരണക്കാർ തങ്ങളുടെ വീടുകളുടെ നിർമ്മാണം നടത്തുന്നത്‌. ചെലവു ചുരുക്കിയുള്ള ആ നിർമ്മാണം കഴിഞ്ഞാലും ഒരു കാര്യത്തിൽ അവർ ശ്രദ്ധാലുക്കളാണ്‌, ഒരു പരിധിവരെ മാത്രം വീട്‌ മോടിയുള്ളതാവണം, വീടിനുള്ളിലെ സൗകര്യങ്ങൾ പരമാവധി സുഖപ്രദമായിരിക്കണം. ഇ.സി, നല്ല ടോയ്‌ലറ്റുകൾ, അത്ര ബലമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും ഭംഗിയും സൗകര്യവുമുള്ള അലമാരകൾ, മോഡേൺ കിച്ചൺ, ഭംഗിയുള്ള ഇളം നിറത്തിലുള്ള പെയിന്റ്‌.................
ഇവിടെ നമ്മുടെ നാട്ടിലോ? സാധാരണക്കാരന്റെ സമ്പാദ്യം മുഴുവൻ ഒഴുകിപ്പോകുന്ന
ത്‌ ഉരുക്കിലും, സിമന്റിലും, കോൺക്രീറ്റിലുമാണ്‌. വീടുനിർമ്മാണം കണ്ടാൽ തോന്നുക, ഒരു നൂറ്റമ്പത്‌ വർഷമെങ്കിലും അയാളും, അത്രതന്നെ കാലം അടുത്ത തലമുറയും ജീവിച്ചിരിക്കുമെന്നാണ്‌.
പുതിയ തലമുറ പുത്തൻ ആശയങ്ങളുമായിട്ടാണ്‌ വരുന്നത്‌. അവർ വളർന്നുവരുമ്പോഴേയ്ക്ക്‌ കാലം വീണ്ടും വല്ലാതെ മാറിപ്പോയിരിക്കും. അച്ഛനോ, അപ്പൂപ്പനോ നിർമ്മിച്ച പഴയ സിമന്റ്‌ കോട്ടയ്ക്കുള്ളിൽ അവർക്ക്‌ താമസിക്കുവാൻ വിഷമമാവും. പഴയ വീട്‌ പൊളിച്ചുകളഞ്ഞ്‌, അവർ അന്ന്‌ തങ്ങളുടെ ഭാവനയ്ക്കും സൗകര്യത്തിനും അനുസരിച്ചുള്ള വീട്‌ നിർമ്മിക്കും. ഇ.സിയും ഫ്രിഡ്ജും, ഫോണും, വാഷിങ്ങ്‌ മെഷീനും, റ്റി.വിയും, കമ്പ്യൂട്ടറും, ഇന്റർനെറ്റ്‌ കണക ്ഷനുമൊക്കെയാവും അവർക്കുള്ള അത്യാവശ്യ കാര്യങ്ങൾ.
ചിന്തകൾ കാടുകയറിപ്പോവുകയാണ്‌. ബസ്സ്‌ ഓടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
സന്ധ്യയായി, സാൻഫ്രാൻസിസ്കോയിലെത്തിയപ്പോൾ. അന്നു നേരേ ഹോട്ടലിലേയ്ക്കാണ്‌ പോയത്‌. ഇവിടെയും പ്രസിദ്ധമായ ഷെറട്ടൺ ഹോട്ടലിലായിരുന്നു താമസസൗകര്യം ഒരുക്കിയിരുന്നത്‌.
ഒരു രാത്രികൂടി കടന്നുപോയി. ഇന്ന്‌ വെള്ളിയാഴ്ച, അമേരിക്കയിലെ 16-ാം നാൾ. നഗരം മുഴുവൻ ചുറ്റിനടന്നുകാണലാണ്‌ ഇന്നത്തെ പ്രധാനപരിപാടി.
ഈ നഗരത്തിനൊരു കഥയുണ്ട്‌; ഒരു ദുരന്തത്തിന്റെയും ഉയർത്തെഴുന്നേൽപ്പിന്റെയും കഥ. 1906-ലാണ്‌ ഈ നഗരത്തിൽ വലിയൊരു ഭൂകമ്പമുണ്ടായത്‌; ഒപ്പം വലിയൊരു അഗ്നിബാധയും. നഗരത്തിന്റെ വലിയൊരു ഭാഗം ഭൂകമ്പത്തിലും തീപിടുത്തത്തിലും നശിച്ചുപോയി. ലോകചരിത്രത്തിൽ ഇന്നോളം രേഖപ്പെടുത്തപ്പെട്ട ഏറ്റവും വലിയ ദുരന്തങ്ങളിൽ ഒന്നായി ഇത്‌ അറിയപ്പെടുന്നു. പിന്നീട്‌ 1989-ൽ ഉണ്ടായ മറ്റൊരു ഭൂമി കുലുക്കത്തിൽ നഗരം വീണ്ടു തകർന്നു. അനേകം ജീവനുകൾ നഷ്ടപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട്‌ തകർന്ന്‌ നിലംപൊത്തിയ നഗരം പുനർനിർമ്മാണം നടത്തിയാണ്‌ ഇന്നത്തെ ഈ സ്ഥിതിയിൽ എത്തിയത്‌.
നഗരം മുഴുവൻ ഞങ്ങൾ ബസ്സിൽ ചുറ്റിക്കറങ്ങി കണ്ടു. തുടർച്ചയായി നാല്‌ മണിക്കൂർ സമയം കൊണ്ടാണ്‌ അൽപ്പമെങ്കിലും ഒരു ഓട്ടപ്രദക്ഷ‍ിണമെന്ന നിലയിൽ സിറ്റി കണ്ടു തീർത്തത്‌.
അമേരിക്കയിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ കെട്ടിടങ്ങൾ മുഴുവൻ, അവ അധികവും രണ്ടുനിലയിൽ കൂടുതലുള്ളവയല്ല, ഇവിടെയാണ്‌. ബഹുനില കെട്ടിടങ്ങളുടെ എണ്ണവും കുറവല്ല. അമേരിക്കയിൽ ഇടത്തരം പട്ടണങ്ങളിൽ താമസസ്ഥലത്തിനു ഏറ്റവും വിലയും ഇവിടെയാണത്രെ. നഗരത്തിൽ 2000 ച: അടിയിൽ കൂടുതലില്ലാത്ത ഒരു ചെറിയ വീടിന്‌ രണ്ടര ലക്ഷത്തിലധികം ഡോളർ (ഒരു കോടിയിലേറെ രൂപ) വിലവരുമെന്ന്‌ അവിടത്തെ ലോക്കൽ ടൂർ ഗൈഡ്‌ പറഞ്ഞു. രണ്ടും മൂന്നും നൂറ്റാണ്ടുകൾ പഴക്കമുള്ള, ഭൂകമ്പത്തെ അതിജീവിച്ച പല കെട്ടിടങ്ങളും അവയുടെ രൂപഭംഗി നഷ്ടപ്പെടാതെ ഇപ്പോഴും അതുപോലെ തന്നെ നിലനിർത്തിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ നിരവധി കെട്ടിടങ്ങളുടെ ഫോട്ടോ എടുത്തു സൂക്ഷിച്ചു.
ഒരു രാത്രികൂടി ഹോട്ടൽ ഷെറട്ടണിൽ കടന്നുപോവുന്നു. ഇന്ന്‌ ജൂലൈ 9 ശനിയാഴ്ച. അമേരിക്കയിലെത്തിയിട്ട്‌ 17 ദിവസമാകുന്നു. നാളെയാണ്‌ നാട്ടിലേയ്ക്ക്‌ പറക്കേണ്ടത്‌.
ഇന്ന്‌ പ്രധാനമായും നഗരത്തിന്റെ ബാക്കി സ്ഥലങ്ങൾ സന്ദർശിക്കുന്നതോടൊപ്പം ലോക
ത്തെ ഏറ്റവും വലിയ, ഒറ്റ സ്പാനിൽ തൂങ്ങിനിൽക്കുന്ന ഒരു കൂറ്റൻ തൂക്കുപാലം കൂടി കാണാൻ പോവുകയാണ്‌. ഗോൾഡൻ ബ്രിഡ്ജ്‌ എന്നറിയപ്പെടുന്ന, ഉരുക്കിൽ തീർത്ത ഈ പാലത്തിന്റെ നിർമ്മാണത്തിനു പിന്നിലെ സാങ്കേതിക വിദ്യ അത്ഭുതകരമാണെന്ന്‌ ടൂർ മാനേജർ പറഞ്ഞു. ഇതിന്‌ 1.8 കി.മീറ്റർ നീളവുമുണ്ട്‌. ഈ ഉരുക്കുപാലത്തിനു കീഴിൽ കൂടി കപ്പലുകൾക്ക്‌ പോലും സഞ്ചരിക്കാം.
ഞങ്ങൾ എത്തിയപ്പോൾ, ഭാഗികമായി മൂടൽമഞ്ഞിൽ മറഞ്ഞുനിൽക്കുകയായിരുന്നു പാലം. അത്‌, വളരെ അപൂർവ്വമായ ഒരു ദൃശ്യമാണെന്നു ഗൈഡ്‌ പറഞ്ഞപ്പോൾ, പുകമഞ്ഞിന്റെ ആവരണത്തിൽ മുങ്ങിനിൽക്കുന്ന പാലത്തിന്റെ ഫോട്ടോ എല്ലാവരും എടുത്തു.
ഇന്ന്‌ ജൂലൈ 10 ഞായർ. 18 ദിവസം അമേരിക്കയിൽ തികയുന്നത്‌ ഇന്നാണ്‌. ഈ ഉപഭൂഖണ്ഢത്തോടു ഇന്നു വിടപറയുകയാണ്‌. അതോർക്കുമ്പോൾ മനസ്സിൽ ഒരു നഷ്ടബോധം പടരുന്നു. സാധാരണ ഏതു വിദേശയാത്രയിലും ഒരാഴ്ച പിന്നിടുമ്പോൾതന്നെ, നാട്ടിലെത്താൻ മനസ്സ്‌ വെമ്പാറുണ്ട്‌. എന്തേ അത്തരമൊരു തിടുക്കം ഈ യാത്രയിൽ പതിനെട്ടു നാളെത്തിയിട്ടും തോന്നാത്തത്‌.
ഇവിടെനിന്നും ബോംബെയ്ക്ക്‌ നേരിട്ട്‌ വിമാനമില്ല. അമേരിക്കൻ എയർവേയ്സ്‌ വഴി ഫിലാഡൽഫിയയിലേയ്ക്കാണ്‌ ആദ്യം എത്തിയത്‌. അവിടെ നിന്നും എയർ ഇൻഡ്യവഴി നേരിട്ട്‌
ബോംബെയ്ക്കു പറന്നു. വരുംവഴി ഇടയ്ക്ക്‌ ജർമ്മനിയിലെ ഫ്രാങ്ക്‌ഫർട്ട്‌ എയർപോർട്ടിൽ രണ്ടുമണിക്കൂർ ഇറങ്ങാൻ അവസരം തന്നപ്പോൾ അമേരിക്കയിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ടു 10 മണിക്കൂർ തുടർച്ചയായി സഞ്ചരിച്ചതിന്റെ മടുപ്പിൽ നിന്ന്‌ തെല്ലൊരാശ്വാസം ലഭിച്ചു. അൽപ്പം ശുദ്ധവായു ശ്വസിച്ചുകൊണ്ട്‌ ജർമ്മനിയുടെ മണ്ണിൽ കുറച്ചുനേരം നിന്നിട്ട്‌, ഞങ്ങൾ തിരികെ വിമാനത്തിൽ കയറി.
ഞായറാഴ്ച അമേരിക്കയിലെ ഫിലാഡെൽഫിയയിൽ നിന്നും പുറപ്പെട്ട ഞങ്ങൾ ബോംബെ വഴി നെടുമ്പാശ്ശേരിയിലെ ഇന്റർനാഷണൽ എയർപോർട്ടിൽ എത്തിയത്‌ ചൊവ്വാഴ്ചയാണ്‌. അമേരിക്കയിൽ പോകാൻ ഒരു ദിവസവും തിരികെ എത്താൻ രണ്ടുദിവസവും വേണ്ടി വന്നു. രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള സമയവ്യത്യാസം കാരണമാണിത്‌. എത്ര അത്യാധുനിക നേട്ടങ്ങളുടെ പട്ടിക നിരത്തിയാലും, ഒരു സംശയവുമില്ല, അമേരിക്ക നമുക്ക്‌ പിന്നിലാണ്‌, ഒരു വിഷയത്തിൽ മാത്രം; അത്‌ സമയത്തിന്റെ കാര്യത്തിലാണ്‌. നമ്മെക്കാൾ 12 മ്മ മണിക്കൂർ പിന്നിലാണ്‌ എന്നുമവർ.
വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ, നല്ലൊരു വിദേശയാത്രയുടെ ഒളിമങ്ങാത്ത ഓർമ്മകൾ ഒപ്പം ഞങ്ങൾക്ക്‌ കൂട്ടിനുണ്ടായെങ്കിലും, ആ സ്മരണകളൊക്കെ, കുടുംബത്തെയും കുട്ടികളെയും കണ്ടപ്പോഴുണ്ടായ ഗൃഹാതുരതയിൽ മുങ്ങിപ്പോയി.
9895180442 [mahdi]
